I need somebody….

In een vorige post liet ik me nogal laagdunkend uit over ‘gelovigen’. En dat strookt eigenlijk niet met de werkelijkheid, noem het eerder een ‘pose’…

Lang geleden had ik een gesprek met een heel slim iemand, maar ook iemand die ook diepgelovig was. Ik stelde hem de vraag hoe het in godsnaam mogelijk was dat hij gelovig kon zijn met alle kennis die hij had. Hij kende toch ook het onomtotellijke bewijs van het hoe en waarom, en dat het zeker niet HIJ was die alles had geschapen. De brave man antwoorde me dat hij inderdaad wist dat het allemaal niet kon waar zijn. Maar dat hij de innerlijke rust nodig had die het geloof hem schonk. En inderdaad gelovig zijn lost veel op. Zaken waarvoor een mens anders bang zou zijn, de toekomst, het onbekende, ziekte, liefde, leed en nog zoveel zaken hebben weinig reden tot angst als je denkt dat alles toch voorgeprogrammeerd is en enkel afhangt van de wijze waarop je de christellijke levensleer beleeft… Dus ja, ik heb er wel ergens begrip voor, ik zou het niet kunnen, maar ja, wie ben ik dan ook alweer…

In the end komt het allemaal op hetzelfde neer : we all I want somebody to share Share the rest of my life Share my innermost thoughts Know my intimate details Someone wholl stand by my side And give me support And in return Shell get my support She will listen to me When I want to speak About the world we live in And life in general Though my views may be wrong They may even be perverted Shell hear me out And wont easily be converted To my way of thinking In fact shell often disagree But at the end of it all She will understand me

En als dat voor sommigen iemand mag zijn die eigenlijk niet bestaat, waarom ook niet…

(Morgen waarom ik ook soms helemaal niet kan verdragen dat er iets zoals geloof bestaat……, hou u vast)